I SA/Kr 109/25 – Wyrok WSA w Krakowie

Wyrokiem z 21 maja 2025 r., o sygn. I SA/Kr 109/25 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie  9 grudnia 2024 r. nr. […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2019 r. do października 2021 r. Ponadto Sąd umorzył postępowanie podatkowe i przyznał Stronie zwrot kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w pełni podzielił stanowisko prezentowane przez Kancelarię, uznając, że przeprowadzane przez Skarżącego transakcje miały rzeczywisty charakter, a podatnik działał w dobrej wierze, dokonując wyboru kontrahentów i realizując transakcje.  Sąd powołał się w tym zakresie na orzecznictwo TSUE, wskazując, że organy podatkowe nie mogą wymagać od podatnika dokonania kompleksowej i dogłębnej weryfikacji dotyczącej jego dostawcy, przenosząc w ten sposób na tego podatnika spoczywający na nich obowiązek przeprowadzenia działań kontrolnych (wyrok z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C-101/16, EU:C:2017:775, pkt 51). W szczególności organy podatkowe nie mogą w sposób generalny wymagać z jednej strony, by podatnik zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia VAT badał, czy wystawca faktury za towary lub usługi, których odliczenie ma dotyczyć, jest podatnikiem, czy dysponuje towarami będącymi przedmiotem transakcji i jest w stanie je dostarczyć oraz czy wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty VAT, w celu upewnienia się, że na wcześniejszych etapach obrotu nie wystąpiły nieprawidłowości lub oszustwa, a z drugiej strony, by podatnik ten posiadał dokumenty w tym zakresie (wyrok z dnia 21 czerwca 2012 r., Mahageben i David, C-80/11 i C-142/11, EU:C:2012:373, pkt 61).

WSA podzielił także argumentację Kancelarii w zakresie naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania podatkowego. Podkreślił, że organ odwoławczy nie ogranicza się jedynie do kontroli decyzji organu I instancji, ale zobowiązany jest do ponownego, merytorycznego rozpoznania sprawy. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie organ odwoławczy nie przeprowadził samodzielnej oceny materiału dowodowego, nie wskazał, które dowody zostały uznane za wiarygodne, ani nie wykazał, jakie ustalenia faktyczne z nich wynikają.

Co istotne, że WSA wyraźnie przy tym zaakcentował, że objętość materiału dowodowego nie może być substytutem jego merytorycznej analizy – samo stwierdzenie, że materiał jest „obszerny”, nie zwalnia organu od sporządzenia prawidłowego uzasadnienie (i przede wszystkim dokonania precyzyjnej i logicznej oceny poszczególnych transakcji). W ocenie WSA, decyzja organu podatkowego nie spełniała ustawowych wymogów uzasadnienia, a jej rozstrzygnięcie opierało się w istocie na domniemaniach i ogólnikach, a nie na konkretnych ustaleniach faktycznych.

W związku z powyższym, WSA działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art.135  p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej  instancji.