I SA/Łd 325/20 – Wyrok WSA w Łodzi

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 325/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia […] 2020 roku nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 rok zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 4.556 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zdaniem Sądu trafne okazały się zarzuty naruszenia przepisów postępowania zawarte w skardze. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja została bowiem wydana z naruszeniem w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 o.p., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie organy zakwestionował podatnikowi możliwość zaliczenia w poczet kosztów wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi przez jednego z kontrahentów. W ocenie sądu zebrany materiał dowodowy nie pozwalał jednak na wysnucie takiego wniosku. Zasadnicza wadliwość postępowania dowodowego jakiej dopuściły się organy w tej sprawie, to jednostronna ocena przeprowadzonych dowodów, pomijanie lub bagatelizowanie dowodów przemawiających za przyjęciem, że roboty udokumentowane spornymi fakturami rzeczywiście zostały wykonane przez kontrahenta. Organy m.in. w sposób błędny oparły się na protokole z kontroli podatkowej prowadzonej u kontrahenta, ponieważ mając na uwadze charakter tego dokumentu, który nie jest aktem władczym organu i sam z siebie nie rozstrzyga o wynikających z przepisów prawa obowiązkach i prawach kontrolowanego obowiązane były włączyć do akt rozpoznanej sprawy nie tylko protokół kontroli, ale również powołane w nim dowody – załączniki stanowiące integralną część tego protokołu. Przy czym po włączeniu tych dowodów do akt sprawy winny być one przedmiotem oceny organów podatkowych, a ta ocena winna mieć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Tymczasem organy wbrew powyższemu po prostu przytoczyły ustalenia poczynione przez inny organ, a nie dokonały własnych ustaleń w oparciu o konkretne znajdujące się w aktach rozpoznanej sprawy dowody. W ocenie sądu, o tym czy prace zostały wykonane, nie może także przesądzać nierozliczenie przez kontrahenta podatku należnego wykazanego na wystawionych fakturach. Sam fakt, że kontrahent nie rozliczył podatku VAT należnego wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz skarżącego, nie może stanowić podstawy do zakwestionowania prawa do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli usługi były faktycznie przez takiego kontrahenta wykonane. Zatem odpowiednio kwestia deklarowania i zapłaty podatku dochodowego przez usługodawcę, w żaden sposób nie jest powiązana z prawem do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów po stronie usługobiorcy.