I SA/Lu 84/20 – Wyrok WSA w Lublinie

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Lu 84/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w L. z dnia […] grudnia 2019 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2015 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz M. P. kwotę 11.786 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga podatnika zasługiwała na uwzględnienie, gdyż kontrolowana decyzja organu nie była zgodna z prawem. Postępowanie organu, które doprowadziło do jej wydania, nosiło istotne znamiona dowolności. Sąd przypomniał, że w orzecznictwie jednolicie wskazuje się, że w każdej sprawie dot. tzw. pustych faktur jednoznacznie ustalić należy, jaki stan faktyczny miał miejsce. Istotne zatem jest czy mamy do czynienia z: (a) tak zwaną pustą fakturą sensu stricto, czyli jedynie samym dokumentem, któremu w rzeczywistości w ogóle nie towarzyszy transakcja w nim wskazana, (b) taką pustą fakturą, której w tle towarzyszy realna transakcja, ale z udziałem innego podmiotu niż wystawca tej faktury (jeden podmiot faktycznie realizuje transakcję, a zupełnie inny podmiot wystawia fakturę mającą rzekomo dokumentować tę transakcję); czy też (c) fakturą wystawioną przez firmanta, a zatem dotyczącą w istocie rzeczywistego obrotu towarami lub usługami, ale z zatajeniem wobec osób trzecich (nabywców) prawdziwego podmiotu realizującego tenże obrót. Zdaniem Sądu (co słusznie podniesiono w skardze) organy podatkowe nie sprostały tym wymogom, ponieważ zaprezentowały niespójne, niekonsekwentne, a nawet wzajemnie wykluczające się ustalenia faktyczne dotyczące rzeczywistego przebiegu zdarzeń. WSA stwierdził również że organ w sposób nieprawidłowy wykorzystał dowody z innych postępowań (decyzje wydane przez inne organy), albowiem bazował jedynie na treści decyzji, tj. na ustaleniach innych organów podatkowych wyprowadzonych z konkretnego materiału dowodowego, ale tym materiałem nie dysponował. W ten sposób w istocie rzeczy sam nie poczynił ustaleń faktycznych, ale jedynie powtórzył (zrelacjonował) ustalenia innych organów podatkowych bez znajomości i analizy materiału dowodowego pośrednio wykorzystanego na potrzeby wydania decyzji wobec podatnika. Z uzasadnienia wyroku wynika zatem, że jeżeli organ chce wykorzystać ustalenia innych organów zawarte np. w decyzji to ma on obowiązek włączyć do akt sprawy i przeanalizować cały materiał dowodowy stanowiący podstawę wydania rozstrzygnięcia w innej sprawie i nie może poprzestać jedynie na wykorzystaniu samej decyzji. Z powodów omówionych wyżej Sąd uwzględnił skargę podatnika.