III SA/Wa 310/25 – Wyrok WSA w Warszawie

Wyrokiem z 22 maja 2025 r., o sygn. III SA/Wa 310/25 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 9 grudnia 2024 r. nr. […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2019 r. i 2021 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim z 4 września 2024 r. w części dotyczącej podatku od towarów i usług za październik i listopad 2019 r. i w tym zakresie umarzył postępowanie administracyjne […].

WSA podzielił stanowisko zaprezentowane przez Kancelarię, uznając, że nieruchomość sprzedana przez Skarżącego w 2019 r. nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz stanowiła element jego majątku prywatnego. Ponadto Sąd dał wiarę spójnym zeznaniom Skarżącego, które – jak zauważono w uzasadnieniu wyroku – zostały zignorowane przez organy podatkowe.

W dalszej części uzasadnienia Sąd powołał się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z którego wynika, że  w sytuacji, gdy zamiar towarzyszący nabyciu nieruchomości nie miał nic wspólnego z wolą jej odprzedaży (nabycie to następowało do majątku prywatnego – osobistego), należy zbadać, czy w celu dokonania sprzedaży osoba fizyczna podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami (por. wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, Słaby i Kuć, ECLI:EU:C:2011:589, a także orzecznictwo polskich sądów administracyjnych – por. wyroki NSA z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 716/14, z dnia 29 sierpnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1229/13, z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1290/13, z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1289/10 itd.). Stanowisko to potwierdza także wyrok z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-263/11, Ainars Redlihs, ECLI:EU:C:2012:497. W orzeczeniu tym Trybunał wskazał m.in., że „okoliczność, iż skarżący w postępowaniu krajowym nabył omawiany majątek rzeczowy na własne potrzeby (…) nie stoi na przeszkodzie temu, by ów majątek został następnie wykorzystany do celów wykonywania „działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 9 ust. 1 [dyrektywy 2006/112/WE]” (pkt 39).

Zdaniem Sądu to, co jest kluczowe dla oceny, czy czynność odbyła się w ramach działalności gospodarczej, czy też nie, to czy „osoba (…) w celu dokonania (…) sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi [dyrektywy 2006/112/WE]” – gdy to czyni, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej (por. wyrok w sprawach połączonych Słaby i Kuć, pkt 51; wyrok TSUE z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie C-331/14, Trgovina Prizma, ECLI:EU:C:2015:456, pkt 24; wyrok TSUE z dnia 3 kwietnia 2025 r. w sprawie C-213/24, Grzera, ECLI:EU:C:2025:238, pkt 26).

Tak oto, WSA nie znalazł podstaw, by przyjąć, że nieruchomość gruntowa została przetransferowana z majątku prywatnego do majątku służącego działalności gospodarczej Skarżącego i że Skarżący prowadził na niej budowę w 2019 r. w celach zarobkowych.

W związku z powyższym, WSA uwzględnił skargę w części i  zasądził na wniosek Klienta Kancelarii zwrot kosztów postępowania sądowego.