Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 6 marca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 2241/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia […] lipca 2022 r. nr […], w przedmiocie określenia przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2019 roku oraz zabezpieczenia na majątku podatnika.

Przedmiotowe orzeczenie jest warte odnotowania, ponieważ dotyczy materii zabezpieczenia majątkowego, w której organom pozostawiono bardzo dużą dowolność – działają na podstawie tzw. uprawdopodobnienia. Poza tym decyzja zabezpieczająca ma wyjątkowo negatywne skutki dla podatnika w postaci np. nagłej blokady rachunku bankowego, która może uniemożliwić prowadzenie działalności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga zawiera usprawiedliwione podstawy, bowiem spółka trafnie podniosła, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa. Kwestią sporną pomiędzy spółką a organem była przede wszystkim okoliczność istnienia uzasadnionej obawy niewykonania zobowiązania, kluczowa z punktu widzenia możliwości zastosowania instytucji zabezpieczenia.

W przedmiotowej sprawie nie zostało wyjaśnione szczegółowo na czym organ opiera możliwość powstania zobowiązania w kwocie określonej w decyzji. Organ nie uwzględnił przy tym zasadniczej zmiany stanu faktycznego sprawy, związanej z dostarczeniem przez podatnika brakujących wcześniej faktur.

Podsumowując, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że w decyzji zabezpieczającej nie wystarczy ogólne wskazanie na bliżej niesprecyzowane wątpliwości, ale należy wykazać przybliżoną wysokość zobowiązania i istnienie uzasadnionej obawy niewykonania zobowiązania, odwołując się do materiału dowodowego.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 2240/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia […] lipca 2022 r. nr […], w przedmiocie określenia przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2018 roku oraz zabezpieczenia na majątku podatnika.

WSA stwierdził, że skarga podatnika zasługiwała na uwzględnienie, albowiem decyzja organu narusza przepisy prawa. Sąd wskazał, że organ nie wyjaśnił w czym konkretnie upatruje możliwości powstania zobowiązania w zabezpieczanej kwocie. Co znamienne, w motywach decyzji organu nie uwzględniono zasadniczej zmiany stanu faktycznego sprawy, związanej z dostarczeniem przez skarżącą spółkę brakujących wcześniej faktur. W tym kontekście nie wiadomo było na czym obecnie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej opiera swoje przekonanie o istnieniu zobowiązania w zabezpieczanej kwocie oraz jakie okoliczności uprawdopodobniają pozbawienie spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego.

WSA zwrócił uwagę, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej nie wywiązał się ze swojej roli wynikającej z dwuinstancyjności postpowania podatkowego, czym naruszył art. 127 Ordynacji podatkowej. Prawidłowa decyzja powinna opisywać wyliczenie przybliżonej kwoty zobowiązania z uwzględnieniem wszystkich znanych na moment jej wydawania elementów stanu sprawy. Decyzja organu nie czyni jednak zadość ww. wymogom, co wprost narusza także art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Sąd wyjaśnił, że przy takiej lakoniczności i powierzchowności uzasadnienia decyzji nie jest w stanie dokonać pełnej kontroli legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia i ocenić, czy organy prawidłowo zastosowały przepis art. 33 Ordynacji podatkowej.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 517/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 516/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 515/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 514/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1261/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] marca 2022 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2019 r.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga Podatnika zasługiwała na uwzględnienie, albowiem decyzja organu narusza przepisy prawa. Przedmiotem sporu były ustalenia organów podatkowych wskazujące na fikcyjny charakter transakcji Skarżącego z dwoma dostawcami spółką […] sp. z o.o. i spółką […] sp. z o.o. Sąd podważając prawidłowość rozstrzygnięcia Dyrektora IAS wskazał na istotne braki w materiale dowodowym zgromadzonym przez organy oraz ustalenia niewystarczające do przyjęci stanowiska, zgodnie z którym Podatnik nie dochował należytej staranności przy dokonywaniu kwestionowanych transakcji. Zdaniem Sądu organ II instancji nie wykazał również, że Skarżący wiedział lub powinien wiedzieć, że uczestniczy w transakcjach świadczących o popełnianiu oszustwa.

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. akt I SA/Po 769/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w […] z dnia […] nr […] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej płatnika oraz określenia wysokości należności z tytułu pobranego a niewpłaconego podatku od gier oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego […] z dnia […] nr […] a także zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w […] na rzecz strony skarżącej kwotę 7 917,- zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

WSA, dokonując powtórnego rozpoznania sprawy (po uchyleniu wyrokiem NSA z dnia 9 sierpnia 2022 r., III FSK 1436/21 poprzedniego wyroku WSA w tej sprawie z dnia 5 czerwca 2019 r., I SA/Po 128/19), kierując się oceną prawną wyrażoną w wyroku NSA stwierdził, że przedmiotem opodatkowania ustawodawca obejmuje taki udział w pokerze, który jest rozgrywany w formie turnieju gry w pokera. Biorąc pod uwagę słownikowe rozumienie pojęcia „turniej” trzeba uznać, że pojęcie turnieju obejmuje cykl rozgrywek składających się na cały jego przebieg i nie należy go odnosić do pojedynczej gry rozegranej w ramach turnieju. Również na potrzeby ustalania podstawy opodatkowania ustawodawca nakazuje uwzględniać udział w turnieju, co stanowi konsekwencję ścisłego powiązania z przedmiotem opodatkowania. Skoro turniej gry pokera jest cyklem rozgrywek, to podstawą opodatkowania jest kwota wygranej za udział w turnieju, a nie wygrana w poszczególnych dniach turnieju, czy w poszczególnych grach, które składają się na turniej. Postanowienia art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. nie uprawniają do obniżenia podstawy opodatkowania w odniesieniu do dni, dlatego stosowany przez organy podatkowe system dzienny (za udział w każdej grze) pozostaje w sprzeczności z tym przepisem. Kierując się powyższymi rozważaniami, zdaniem WSA, nie budzi wątpliwości, że przyjęta przez organy podatkowe wykładnia art. 73 ust. 1 pkt 8 oraz art. 71 ust. 2 pkt 2 była nieprawidłowa.