Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 517/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 516/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 515/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2023 r, sygn. akt I SA/Bk 514/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach w sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

W sprawie Klienta z branży drogowej, organ podatkowy uznał, że wytwórnia mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu i węzeł do produkcji kruszyw stanowią kompleks obiektów połączonych ze sobą funkcjonalnie a w konsekwencji stanowią budowle podlegające w całości opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

WSA w Białymstoku nie zgodziło się ze stanowiskiem organu podatkowego, wskazując, że w odniesieniu do instalacji złożonych z większej ilości obiektów (do takich można w sprawie zaliczyć wytwórnię mas bitumicznych, węzeł do produkcji betonu, węzeł do produkcji kruszyw) istotne znaczenie ma stanowisko wyrażone w orzecznictwie NSA, zgodnie z którym z punktu widzenia obowiązku podatkowego, istotny jest nie tyle fakt funkcjonalnego (gospodarczego) powiązania zespołu obiektów, ile ocena, czy poszczególne elementy takiego ciągu produkcyjnego, stanowią jeden przedmiot materialny, samoistny pod względem technicznym (jedną rzecz). Akcentuje się przy tym, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 48/15 związek funkcjonalny nie może mieć znaczenia dla istnienia powinności podatkowych.

WSA w Białymstoku zwrócił uwagę, że jeżeli poszczególne pod względem fizycznym obiekty, z których każdy spełnia cechy pozwalające uznać go za odrębny przedmiot opodatkowania, są wykorzystywane do osiągnięcia konkretnego celu gospodarczego i z tego powodu zostały funkcjonalnie połączone (np. za pomocą rur, kabli, szyn, taśmociągów), nie można tworzyć z ich sumy jednego przedmiotu opodatkowania, w rozumieniu art. 2 ust. 1 upol. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wyodrębnienia przedmiotu opodatkowania, nie ze względu na jego fizyczne właściwości, lecz z uwagi na połączenia techniczno-użytkowe odnoszące się do przesłanki funkcjonalności, co jest niedopuszczalne (wyrok NSA z 26 stycznia 2022 r. III FSK 2136/21).

Ponadto, WSA w Białymstoku stwierdził, że organ podatkowy powinien ocenić zasadność opodatkowania podatkiem od nieruchomości wytwórni mas bitumicznych, węzła do produkcji betonu, węzła do produkcji kruszyw przez pryzmat zmiany definicji obiektu budowalnego (art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane) z dnia 28 czerwca 2015 r. Jak wskazał WSA w Białymstoku zmiana ta miała charakter normatywny i istotny.

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1261/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] marca 2022 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2019 r.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga Podatnika zasługiwała na uwzględnienie, albowiem decyzja organu narusza przepisy prawa. Przedmiotem sporu były ustalenia organów podatkowych wskazujące na fikcyjny charakter transakcji Skarżącego z dwoma dostawcami spółką […] sp. z o.o. i spółką […] sp. z o.o. Sąd podważając prawidłowość rozstrzygnięcia Dyrektora IAS wskazał na istotne braki w materiale dowodowym zgromadzonym przez organy oraz ustalenia niewystarczające do przyjęci stanowiska, zgodnie z którym Podatnik nie dochował należytej staranności przy dokonywaniu kwestionowanych transakcji. Zdaniem Sądu organ II instancji nie wykazał również, że Skarżący wiedział lub powinien wiedzieć, że uczestniczy w transakcjach świadczących o popełnianiu oszustwa.

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. akt I SA/Po 769/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w […] z dnia […] nr […] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej płatnika oraz określenia wysokości należności z tytułu pobranego a niewpłaconego podatku od gier oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego […] z dnia […] nr […] a także zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w […] na rzecz strony skarżącej kwotę 7 917,- zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

WSA, dokonując powtórnego rozpoznania sprawy (po uchyleniu wyrokiem NSA z dnia 9 sierpnia 2022 r., III FSK 1436/21 poprzedniego wyroku WSA w tej sprawie z dnia 5 czerwca 2019 r., I SA/Po 128/19), kierując się oceną prawną wyrażoną w wyroku NSA stwierdził, że przedmiotem opodatkowania ustawodawca obejmuje taki udział w pokerze, który jest rozgrywany w formie turnieju gry w pokera. Biorąc pod uwagę słownikowe rozumienie pojęcia „turniej” trzeba uznać, że pojęcie turnieju obejmuje cykl rozgrywek składających się na cały jego przebieg i nie należy go odnosić do pojedynczej gry rozegranej w ramach turnieju. Również na potrzeby ustalania podstawy opodatkowania ustawodawca nakazuje uwzględniać udział w turnieju, co stanowi konsekwencję ścisłego powiązania z przedmiotem opodatkowania. Skoro turniej gry pokera jest cyklem rozgrywek, to podstawą opodatkowania jest kwota wygranej za udział w turnieju, a nie wygrana w poszczególnych dniach turnieju, czy w poszczególnych grach, które składają się na turniej. Postanowienia art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. nie uprawniają do obniżenia podstawy opodatkowania w odniesieniu do dni, dlatego stosowany przez organy podatkowe system dzienny (za udział w każdej grze) pozostaje w sprzeczności z tym przepisem. Kierując się powyższymi rozważaniami, zdaniem WSA, nie budzi wątpliwości, że przyjęta przez organy podatkowe wykładnia art. 73 ust. 1 pkt 8 oraz art. 71 ust. 2 pkt 2 była nieprawidłowa.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1110/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] lutego 2022 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika […] Urzędu Skarbowego W. z dnia […] stycznia 2021 r. nr. […]. Ponadto umarzył postępowanie administracyjne i zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz M. s.r.o. z siedzibą na Słowacji kwotę 27 871 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że z analizy stanu faktycznego oraz chronologii działań organów podatkowych wynika, iż wszczęły one postępowanie karne skarbowe wobec Spółki w sposób instrumentalny, tj. mający na celu jedynie wywołanie skutku prawnego w postaci zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, a zatem zasadnym było uchylenie decyzji organów obu instancji oraz umorzenie postępowania na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a.

Wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2020 r., sygn. akt III FSK 1436/21 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 128/19 w sprawie ze skargi Z. S.A. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 listopada 2018 r. nr […] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier za okres od czerwca 2013 r. do sierpnia 2015 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu na rzecz Z. S.A. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy, bowiem Spółka trafnie podniosła, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem przepisów prawa materialnego.

W uzasadnieniu NSA stwierdził,  że pojęcie turnieju gry pokera obejmuje cykl rozgrywek składających się na cały jego przebieg, i nie należy go odnosić do pojedynczej gry rozegranej w ramach turnieju, jak przyjął Sąd pierwszej instancji. Potwierdzeniem takiego sposobu rozumienia przedmiotu opodatkowania jest także unormowanie określające moment powstania obowiązku podatkowego w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry w pokera, na którą regulację wskazała również Skarżąca spółka w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Zgodnie bowiem z art. 71 ust. 3 u.g.h. obowiązek podatkowy powstaje w tym przypadku z chwilą przystąpienia do turnieju, stąd też pojęcie turnieju ma zatem również przesądzające znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego. W konsekwencji powyższych rozważań, trafny w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, pozostaje podniesiony przez Skarżącą spółkę zarzut naruszenia art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. poprzez błędną wykładnię tego unormowania. Jednocześnie w opinii NSA skoro turniej gry pokera jest cyklem rozgrywek, to podstawą opodatkowania jest kwota wygranej za udział w turnieju, a nie wygrana w poszczególnych dniach turnieju, czy w poszczególnych grach, które składają się na turniej. Trzeba mieć też na względzie, że art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. nie uprawnia do obniżenia podstawy opodatkowania odnośnie do dni, dlatego stosowany przez organy podatkowe system dzienny (za udział w każdej grze) pozostaje w sprzeczności z tym przepisem. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w tej sytuacji trafnie Skarżąca spółka zarzuciła naruszenie art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. poprzez błędną wykładnię tego unormowania.