Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt III FSK 3123/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/KR 1303/19 w sprawie ze skargi Z. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia 6 września 2019 r. nr […] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu podatku od gier za okres od stycznia do listopada 2014 r.

W przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Krakowie złożył skargę kasacyjną od korzystnego dla Spółki wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie dotyczącego sposobu obliczania podstawy opodatkowania podatkiem od gier w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji, że biorąc pod uwagę regulacje prawne ustawy o grach hazardowych, kwota wygranej i wpisowe w turnieju pokera powinny być ujmowane kompleksowo za udział w całym turnieju, bez podziału na poszczególne dni turnieju czy wyodrębnienie poszczególnych gier, które na turniej się składają. Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za niezasadne i orzekł o jej oddaleniu.

Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2021 r., sygn. akt III FSK 3049/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1344/19 w sprawie ze skargi C. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2019 r. nr […] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu podatku od gier za grudzień 2017 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz C. sp. z o.o. z siedzibą w W. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

W przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną od korzystnego dla Spółki wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczącego sposobu obliczania podstawy opodatkowania podatkiem od gier w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera. Zarzuty skargi nie spotkały się z uznaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, który stwierdził, iż nie odpowiadają one warunkom uniemożliwiającym ocenę ich zasadności, a Sąd nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych lub ich uzasadnienia. Nadto Sąd wskazał, że wyrażone w skardze kasacyjnej stanowisko organu stanowi jedynie polemikę ze stanowiskiem zawartym w zaskarżonym wyroku, w ramach której forsowana jest koncepcja, iż podstawę opodatkowania w zorganizowanym przez Spółkę pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera ustala się odrębnie każdego dnia, a forsowanie tej koncepcji czynione jest w oderwaniu od treści mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego. Końcowo – oddalając skargę kasacyjną organu – NSA stwierdził, iż „argumenty podniesione w skardze kasacyjnej pozostają w oderwaniu od obowiązujących przepisów prawa i mają w sobie znamiona woluntarystycznego podejścia do występującego w sprawie problemu”.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2021 r., sygn. akt l FSK 585/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2858/19 w sprawie ze skargi T.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 9 października 2019 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za 2013 i 2014 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz T.B. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna organu nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem zarzuty w niej zawarte zostały oparte na wybiórczej analizie treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA. NSA wyjaśnił, że nierzetelność podmiotowa faktury wystawionej na rzecz podatnika uzasadnia pozbawienie go prawa do odliczenia podatku naliczonego, ale tylko w sytuacji stwierdzenia, że podatnik był w pełni świadomy takiego stanu rzeczy, albo na podstawie konkretnych okoliczności mógł i powinien przewidzieć, że swoim działaniem narusza prawo, natomiast w przedmiotowej sprawie nie zostało to dowiedzione. Organy w sposób niewystarczający i pobieżny dokonał oceny tzw. dobrej wiary i należytej staranności podatnika przy dokonywaniu transakcji z poszczególnymi podwykonawcami. Zdaniem Sądu powołanie się zbiorczo jedynie na kwestię braku weryfikacji przez podatnika kwalifikacji kontrahentów i możliwości technicznych wykonania zleconych usług było bez wątpienia niewystarczające. W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną organu uznając ją za bezzasadną.

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1066/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] lutego 2020 r. nr […], w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz J. T. kwotę 17017 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd uznał za zasadne zarzuty podniesione w skardze przygotowanej przez Kancelarię w imieniu Klienta. W uzasadnieniu wyroku WSA stwierdził, że w przedmiotowej sprawie organy bezpodstawnie pozbawiły Skarżącego prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. wydatków wynikających z faktur wystawionych przez podwykonawców Strony, ponadto błędnie uznały, że uzyskane przez Skarżącego przychody związane z wykonaniem usług na rzecz usługobiorców nie stanowią przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, stanowisko organów podatkowych było wadliwe, a zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 o.p., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodatkowo ustalenia organów nie dają się pogodzić ze zgromadzonym materiałem dowodowym i to także z tym, niekwestionowanym.

WSA wyjaśnił, że jeżeli organy miały wątpliwości co do prawdziwości transakcji to po prostu powinny te wątpliwości wyjaśnić, np. zwracając się do kontrahentów czy też ostatecznych odbiorców o udzielenie, przeprowadzenie oględzin, powołanie biegłych, etc. a nie podważając ich wykonanie tylko dlatego, że określone osoby nie miały konkretnej wiedzy, kto w imieniu Skarżącego wykonywał te prace. Ponadto w sposób bezprawny Organy w znaczącej części oparły się na ustaleniach innych organów podatkowych dokonanych w oparciu o czynności, w których Strona nie brała udziału. Zdaniem Sądu Skarżący słusznie podniósł, że takie prowadzenie postępowania podatkowego pozostaje w bezpośredniej sprzeczności zasadą prawdy obiektywnej i w żadnym wypadku nie zasługuję na akceptację. WSA wyjaśnił, że decyzja wydana wobec kontrahenta może być dowodem w sprawie, ale podlega ona ocenie jak każdy inny dowód. Ponadto organ w danej sprawie podatnika nie może przyjmować ustaleń poczynionych przez inny organ w uzasadnieniu decyzji wydanej wobec kontrahenta, jako swoich własnych ustaleń. Organ powinien dokonać własnej oceny zgromadzonych dowodów źródłowych i przedstawić tę ocenę w uzasadnieniu decyzji.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 409/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] grudnia 2019 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia […] lipca 2019 r. nr […], ponadto zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz Strony kwotę 17.017 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga Kancelarii zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja nie odpowiadała prawu, ponieważ organ odwoławczy dopuścił się licznych uchybień procesowych, a naruszenia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W przedmiotowej sprawie organ stwierdził, że podwykonawcy nie wykonali na rzecz skarżącego usług wyszczególnionych w zakwestionowanych fakturach, a zatem nie mógł on też sprzedać tych usług swoim klientom. Powyższe ustalenia nie zostały jednak dokonane w prawidłowy sposób, albowiem postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 122, art. 187 § 1, oraz art. 191 o.p. Przykładowo organy podatkowe nie dokonały rzetelnej analizy wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, które strona powołała jako te potwierdzające wykonanie przez nią usług na rzecz fakturowych odbiorców, pominęły przykładowo umowy, protokoły odbioru prac, potwierdzenia przelewów, zeznania świadków czy  dodatkową dokumentację transakcyjną taką jak oferty, czy zlecenia. W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że organy podatkowe nie mogą poprzestać wyłącznie na stwierdzeniu, że jeżeli strona nie nabyła usług od podwykonawców, to automatycznie nie mogła tez ich wykonać na rzecz swoich odbiorców. Takie wnioskowanie jest błędne. Stanowi bowiem wnioskowanie na zasadzie analogii, co jest niedopuszczalne i stanowi naruszenie przepisów ordynacji podatkowej, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 325/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia […] 2020 roku nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 rok zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 4.556 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zdaniem Sądu trafne okazały się zarzuty naruszenia przepisów postępowania zawarte w skardze. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja została bowiem wydana z naruszeniem w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 o.p., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie organy zakwestionował podatnikowi możliwość zaliczenia w poczet kosztów wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi przez jednego z kontrahentów. W ocenie sądu zebrany materiał dowodowy nie pozwalał jednak na wysnucie takiego wniosku. Zasadnicza wadliwość postępowania dowodowego jakiej dopuściły się organy w tej sprawie, to jednostronna ocena przeprowadzonych dowodów, pomijanie lub bagatelizowanie dowodów przemawiających za przyjęciem, że roboty udokumentowane spornymi fakturami rzeczywiście zostały wykonane przez kontrahenta. Organy m.in. w sposób błędny oparły się na protokole z kontroli podatkowej prowadzonej u kontrahenta, ponieważ mając na uwadze charakter tego dokumentu, który nie jest aktem władczym organu i sam z siebie nie rozstrzyga o wynikających z przepisów prawa obowiązkach i prawach kontrolowanego obowiązane były włączyć do akt rozpoznanej sprawy nie tylko protokół kontroli, ale również powołane w nim dowody – załączniki stanowiące integralną część tego protokołu. Przy czym po włączeniu tych dowodów do akt sprawy winny być one przedmiotem oceny organów podatkowych, a ta ocena winna mieć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Tymczasem organy wbrew powyższemu po prostu przytoczyły ustalenia poczynione przez inny organ, a nie dokonały własnych ustaleń w oparciu o konkretne znajdujące się w aktach rozpoznanej sprawy dowody. W ocenie sądu, o tym czy prace zostały wykonane, nie może także przesądzać nierozliczenie przez kontrahenta podatku należnego wykazanego na wystawionych fakturach. Sam fakt, że kontrahent nie rozliczył podatku VAT należnego wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz skarżącego, nie może stanowić podstawy do zakwestionowania prawa do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli usługi były faktycznie przez takiego kontrahenta wykonane. Zatem odpowiednio kwestia deklarowania i zapłaty podatku dochodowego przez usługodawcę, w żaden sposób nie jest powiązana z prawem do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów po stronie usługobiorcy.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 2314/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1027/17 w sprawie ze skargi P. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2016 r. nr […] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz P.S. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego

NSA stwierdził, że podstawy, na których organ oparł skargę kasacyjną, nie usprawiedliwiają wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzut naruszenia art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej oceniono jako chybiony, bowiem akt notarialny jest dokumentem urzędowym, korzystającym z domniemania prawdziwości na podstawie art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak z waloru takiego nie korzystają już oświadczenia stron konkretnej czynności dokumentowanej takim aktem. Odnosząc się natomiast do wniosku o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów, zawartego w skardze kasacyjnej, NSA stwierdził, że jest on również niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie z tej przyczyny, że przeprowadzenie dowodu przez ten Sąd możliwe jest tylko wtedy, gdy zależy od tego ocena prawidłowości przeprowadzenia przez wojewódzki sąd administracyjny kontroli zgodności aktu administracyjnego z prawem, a nie ponowne ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 2315/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1028/17 w sprawie ze skargi R. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2016 r. nr […] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz R.S. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

NSA stwierdził, że podstawy, na których organ oparł skargę kasacyjną, nie usprawiedliwiają wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzut naruszenia art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej oceniono jako chybiony, bowiem akt notarialny jest dokumentem urzędowym, korzystającym z domniemania prawdziwości na podstawie art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak z waloru takiego nie korzystają już oświadczenia stron konkretnej czynności dokumentowanej takim aktem. Odnosząc się natomiast do wniosku o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów, zawartego w skardze kasacyjnej, NSA stwierdził, że jest on również niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie z tej przyczyny, że przeprowadzenie dowodu przez ten Sąd możliwe jest tylko wtedy, gdy zależy od tego ocena prawidłowości przeprowadzenia przez wojewódzki sąd administracyjny kontroli zgodności aktu administracyjnego z prawem, a nie ponowne ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej.