Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 19 września 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 219/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] grudnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. i 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia […] października 2018 r. , nr […], a także zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz N. sp. z o.o. w W. kwotę 13.401 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie uznał skargę Podatnika za zasadną i stwierdził, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Naczelnika US zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania, a w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. WSA zwrócił uwagę, że organy podatkowe rozpatrując materiał dowodowy nie mogą jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie pominąć jakiegokolwiek przeprowadzonego dowodu, mogą natomiast zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 191 O.p., odmówić dowodowi wiarygodności, ale dopiero po wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej oceny. Pominięcie oceny określonego dowodu budzić musi uzasadnione wątpliwości co do trafności oceny innych środków dowodowych, może bowiem prowadzić do wadliwej ich oceny.

Kolejne uchybienie w działaniu organów wskazane przez Sąd polegało na tym, że organy swoje ustalenia ograniczyły do powołania się na ustalenia dokonane przez inny organ w protokole kontroli i decyzji wydanej wobec jednego z kontrahentów (podwykonawców). Tym samym zdaniem Sądu organy zastosowały wnioskowanie na zasadzie analogii, co jest niedopuszczalne i stanowi naruszenie przepisów art. 122, art. 187 i art. 191 O.p., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. WSA przypomniał przy tym, że wprawdzie wydana wobec kontrahenta decyzja stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 194 § 1 O.p. i stanowi „dowód tego, co zostało w niej urzędowo stwierdzone”, jednakże charakter decyzji jako dokumentu urzędowego nie oznacza bezwzględnego związania organu podatkowego w danej sprawie ustaleniami, jakie zostały przyjęte za podstawę wydania decyzji w innej sprawie. Wynikające z tych decyzji wydanych wobec kontrahentów podatnika ustalenia i wnioski powinny podlegać ocenie przy wydaniu decyzji wobec podatnika. Dowody muszą być zgromadzone, przeanalizowane i ocenione przez organ prowadzący dane postępowanie.

Podsumowując, WSA stwierdził, że stan faktyczny sprawy nie został dostatecznie wyjaśniony, a wnioski organu przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej albo nie mają dostatecznego odzwierciedlenia w materiale dowodowym albo pozostają z nim w sprzeczności. Nadto w uzasadnieniu decyzji zabrakło też zindywidualizowanych ustaleń i ocen odnośnie zakwestionowanych faktur, czy też transakcji. W związku z powyższym Sąd był zobligowany do uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika US, właśnie z uwagi na naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2019 r., sygn. akt lll SA/Wa 2781/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] września 2018 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do grudnia 2014 r. oraz zasądził na rzecz Strony od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 23.671 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe stwierdziły, że Strona w okresie objętym postpowaniem podatkowym zawyżyła podatek naliczony o kwotę wynikającą z faktur dot. nabycia smartphonów i wystawionych na jej rzecz przez B sp. z o.o. Zdaniem organu faktury te nie dokumentowały faktycznie dokonanych dostaw towarów, a skarżąca miała wiedzę bądź co najmniej powinna wiedzieć, że bierze udział w transakcjach wiążących się z przestępstwem czy nadużyciem.

W ocenie WSA wniosek powyższy jak słusznie podniesiono w skardze nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, organy nie wyjaśniły jednocześnie w sposób dostateczny stanu faktycznego w sprawie. Materiał dowodowy, z uwagi na pominiecie szeregu wniosków dowodowych strony, ocenić należało jako niekompletny, ponadto część materiału dowodowego, który organ ten oceniał, został zgromadzona z uchybieniami, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W konsekwencji dla WSA brak było możliwości zweryfikowania, czy poczynione przez organy podatkowe ustalenia faktyczne były prawidłowe a dokonana ocena prawna nie przekraczała granic swobodnej oceny dowodów.

Sąd zwrócił też uwagę, że organy podatkowe w przedmiotowej sprawie nie zakwestionowały ani fizycznego istnienia towaru, ani faktu jego dostarczenia do magazynu D. sp. z o.o. – zajmującego się obsługą logistyczną, ani samej dostawy odbiorcom strony ani nawet dokonania zapłaty za towar. W tym stanie rzeczy nie jest wystarczającą do przyjęcia, że strona wiedziała lub powinna wiedzieć, ze uczestniczy w oszustwie karuzelowym, okoliczność iż na wcześniejszych etapach obrotu, w sprawie funkcjonowały podmioty, które nie płaciły VAT. Sąd przyznał też rację Skarżącemu, że samo stwierdzenie, iż przedstawiony mechanizm ,,oszustwa karuzelowego” w pewnym zakresie ma zastosowanie w niniejszej sprawie jest niewystarczający, aby uznać, że fakt wystąpienia oszustwa karuzelowego jest bezsporny również dla strony, a już w ogóle nie dowodzi o jej świadomości.

W tym stanie sprawy, wobec stwierdzonego kwalifikowanego naruszenia przepisów postpowania, Sąd uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1904/17 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3003/15 w sprawie ze skargi M. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2015 r. nr […] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz M.L. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy. Podzielił ocenę skarżącej, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. przez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które nie obejmuje odniesienia się do kwestii prawnych zawartych w zarzutach skarżącej. Wyjaśnił nadto, że trafnie skarżąca zwraca uwagę, że lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż WSA w Warszawie jedynie ogólnikowo stwierdza, że w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, iż decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa albo bez podstawy prawnej, ale całkowicie pomija odniesienie się do konkretnych, postawionych przez skarżącą zarzutów.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1123/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za grudzień 2014 r. oraz styczeń, luty 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1126/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za marzec, kwiecień i maj 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1129/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za czerwiec, lipiec i sierpień 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1271/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia […] stycznia 2017 r. nr […] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2013 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz Podatnika kwotę 7.717 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie organy uznały, iż wydatki zaksięgowane na podstawie faktur wystawionych przez W. sp. z o. o. oraz M. sp. z o. o. nie dotyczą rzeczywistych transakcji, nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a w konsekwencji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów 2013 r. w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zdaniem Sądu powyższe stanowisko było błędne ponieważ z zaskarżonej decyzji nie wynikają żadne przesłanki, z powodu których Skarżącemu w 2013 r. można było odmówić uwzględnienia kosztu uzyskania przychodu związanego z nabyciem siatki podtynkowej. Sąd wskazał, że wprawdzie Strona wydatków tych nie udokumentowała prawidłowymi, niewadliwymi formalnie dowodami księgowymi, ale z akt sprawy i z wydanych decyzji wynika, że Organy nie zakwestionowały poniesienia tych wydatków przez Spółkę. Stanowisko Dyrektora IAS, iż konieczne jest udokumentowanie wydatku, jest po prostu dla sprawy bezprzedmiotowe, gdyż same Organy nigdy nie stwierdziły, że tych wydatków Skarżący nie poniósł. Poza sporem jest, że wszystkie one zostały przez Skarżącą opłacone przelewami bankowymi, że Skarżąca sprzedawała siatkę do swoich odbiorców, że siatka ta była importowana z Chin, produkowana była w Rumunii i na Słowacji, z Chin transportowano ją do portu w H., gdzie miała być przedmiotem odprawy celnej.

Sąd przypomniał przy tym, że definicja zawarta w przepisach oraz orzecznictwo sądowe kreuje bowiem jedynie cztery ważne elementy kosztu podatkowego: 1) rzeczywiste jego poniesienie, 2) definitywny charakter, 3) celowość (intencjonalność) poniesienia dla uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu) oraz 4) brak wyłączenia danego wydatku z kręgu kosztów. Wskazywany często wymóg właściwego udokumentowania wydatku jest oczywiście uzasadniony, ale usytuować go należy za innej płaszczyźnie, niż te pozostałe elementy. Ten wymóg właściwego udokumentowania wydatku należy bowiem do obowiązków o charakterze procesowym, którego nie dotyczy materialnoprawna definicja art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z tych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz c p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1270/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] stycznia 2017 r. nr […] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz Podatnika kwotę 7.717 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

WSA uznał, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie zasługiwała na uwzględnienie. Zdaniem Sądu z zaskarżonej decyzji nie wynikają bowiem żadne przesłanki, z powodu których Spółce można było odmówić uwzględnienia kosztu uzyskania przychodu związanego z nabyciem siatki podtynkowej od kontrahentów.

Zdaniem Sądu akta sprawy pozwalają stwierdzić, że Skarżąca nabywała siatkę podtynkową, że dokonywała za nią płatności, że następnie ją sprzedawała. Poza tym w zaskarżonej decyzji Dyrektor IAS wiele miejsca poświęcił kwestii tzw. dobrej wiary Spółki co do podmiotowej niezgodności faktur. Tymczasem cała ta kwestia jest dla niniejszej sprawy bezprzedmiotowa, gdyż sprawa dotyczy podatku dochodowego, a nie zharmonizowanego w Unii Europejskiej podatku od wartości dodanej.