Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 29 maja 2019 r., sygn. akt lll SA/Wa 2781/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] września 2018 r. nr […], w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do grudnia 2014 r. oraz zasądził na rzecz Strony od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 23.671 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe stwierdziły, że Strona w okresie objętym postpowaniem podatkowym zawyżyła podatek naliczony o kwotę wynikającą z faktur dot. nabycia smartphonów i wystawionych na jej rzecz przez B sp. z o.o. Zdaniem organu faktury te nie dokumentowały faktycznie dokonanych dostaw towarów, a skarżąca miała wiedzę bądź co najmniej powinna wiedzieć, że bierze udział w transakcjach wiążących się z przestępstwem czy nadużyciem.

W ocenie WSA wniosek powyższy jak słusznie podniesiono w skardze nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, organy nie wyjaśniły jednocześnie w sposób dostateczny stanu faktycznego w sprawie. Materiał dowodowy, z uwagi na pominiecie szeregu wniosków dowodowych strony, ocenić należało jako niekompletny, ponadto część materiału dowodowego, który organ ten oceniał, został zgromadzona z uchybieniami, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W konsekwencji dla WSA brak było możliwości zweryfikowania, czy poczynione przez organy podatkowe ustalenia faktyczne były prawidłowe a dokonana ocena prawna nie przekraczała granic swobodnej oceny dowodów.

Sąd zwrócił też uwagę, że organy podatkowe w przedmiotowej sprawie nie zakwestionowały ani fizycznego istnienia towaru, ani faktu jego dostarczenia do magazynu D. sp. z o.o. – zajmującego się obsługą logistyczną, ani samej dostawy odbiorcom strony ani nawet dokonania zapłaty za towar. W tym stanie rzeczy nie jest wystarczającą do przyjęcia, że strona wiedziała lub powinna wiedzieć, ze uczestniczy w oszustwie karuzelowym, okoliczność iż na wcześniejszych etapach obrotu, w sprawie funkcjonowały podmioty, które nie płaciły VAT. Sąd przyznał też rację Skarżącemu, że samo stwierdzenie, iż przedstawiony mechanizm ,,oszustwa karuzelowego” w pewnym zakresie ma zastosowanie w niniejszej sprawie jest niewystarczający, aby uznać, że fakt wystąpienia oszustwa karuzelowego jest bezsporny również dla strony, a już w ogóle nie dowodzi o jej świadomości.

W tym stanie sprawy, wobec stwierdzonego kwalifikowanego naruszenia przepisów postpowania, Sąd uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1904/17 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3003/15 w sprawie ze skargi M. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2015 r. nr […] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz M.L. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy. Podzielił ocenę skarżącej, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. przez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które nie obejmuje odniesienia się do kwestii prawnych zawartych w zarzutach skarżącej. Wyjaśnił nadto, że trafnie skarżąca zwraca uwagę, że lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż WSA w Warszawie jedynie ogólnikowo stwierdza, że w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, iż decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa albo bez podstawy prawnej, ale całkowicie pomija odniesienie się do konkretnych, postawionych przez skarżącą zarzutów.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1123/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za grudzień 2014 r. oraz styczeń, luty 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1126/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za marzec, kwiecień i maj 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1129/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia […] sierpnia 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od gier za czerwiec, lipiec i sierpień 2015 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W niniejszej sprawie po przeprowadzeniu kontroli przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K. w zakresie wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku podatkowego w podatku od gier z tytułu urządzania pokera w formie turnieju gry pokera Naczelnik Urzędu Skarbowego K. decyzjami z dnia […] marca 2018 r. określił Z. S.A. w W. wysokość należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku od gier. Od powyższych decyzji Spółka złożyła odwołania, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. uznał je za niezasadne i utrzymał decyzje w mocy. W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka podniosła, że decyzje organu I instancji nie weszły do obrotu prawnego, bowiem zostały nieprawidłowo doręczone bezpośrednio Stronie z pominięciem pełnomocnika ogólnego. Sąd zgodził się z argumentacją Spółki i stwierdził, że naruszenie przepisów w zakresie doręczeń oznacza, że przesyłka nie została skutecznie adresatowi doręczona. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika skutkuje wyłączeniem zasady doręczania pism bezpośrednio stronie, która w tym zakresie zastępowana jest przez pełnomocnika. Jeżeli zatem organ doręczył pismo samej stronie, z pominięciem pełnomocnika, doręczenie takie – jako dokonane z naruszeniem art. 145 § 2 O.p. – nie może być uznane za prawnie skuteczne a decyzje winny być uchylone.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1271/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia […] stycznia 2017 r. nr […] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2013 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz Podatnika kwotę 7.717 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie organy uznały, iż wydatki zaksięgowane na podstawie faktur wystawionych przez W. sp. z o. o. oraz M. sp. z o. o. nie dotyczą rzeczywistych transakcji, nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a w konsekwencji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów 2013 r. w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zdaniem Sądu powyższe stanowisko było błędne ponieważ z zaskarżonej decyzji nie wynikają żadne przesłanki, z powodu których Skarżącemu w 2013 r. można było odmówić uwzględnienia kosztu uzyskania przychodu związanego z nabyciem siatki podtynkowej. Sąd wskazał, że wprawdzie Strona wydatków tych nie udokumentowała prawidłowymi, niewadliwymi formalnie dowodami księgowymi, ale z akt sprawy i z wydanych decyzji wynika, że Organy nie zakwestionowały poniesienia tych wydatków przez Spółkę. Stanowisko Dyrektora IAS, iż konieczne jest udokumentowanie wydatku, jest po prostu dla sprawy bezprzedmiotowe, gdyż same Organy nigdy nie stwierdziły, że tych wydatków Skarżący nie poniósł. Poza sporem jest, że wszystkie one zostały przez Skarżącą opłacone przelewami bankowymi, że Skarżąca sprzedawała siatkę do swoich odbiorców, że siatka ta była importowana z Chin, produkowana była w Rumunii i na Słowacji, z Chin transportowano ją do portu w H., gdzie miała być przedmiotem odprawy celnej.

Sąd przypomniał przy tym, że definicja zawarta w przepisach oraz orzecznictwo sądowe kreuje bowiem jedynie cztery ważne elementy kosztu podatkowego: 1) rzeczywiste jego poniesienie, 2) definitywny charakter, 3) celowość (intencjonalność) poniesienia dla uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu) oraz 4) brak wyłączenia danego wydatku z kręgu kosztów. Wskazywany często wymóg właściwego udokumentowania wydatku jest oczywiście uzasadniony, ale usytuować go należy za innej płaszczyźnie, niż te pozostałe elementy. Ten wymóg właściwego udokumentowania wydatku należy bowiem do obowiązków o charakterze procesowym, którego nie dotyczy materialnoprawna definicja art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z tych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz c p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1270/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] stycznia 2017 r. nr […] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz Podatnika kwotę 7.717 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

WSA uznał, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie zasługiwała na uwzględnienie. Zdaniem Sądu z zaskarżonej decyzji nie wynikają bowiem żadne przesłanki, z powodu których Spółce można było odmówić uwzględnienia kosztu uzyskania przychodu związanego z nabyciem siatki podtynkowej od kontrahentów.

Zdaniem Sądu akta sprawy pozwalają stwierdzić, że Skarżąca nabywała siatkę podtynkową, że dokonywała za nią płatności, że następnie ją sprzedawała. Poza tym w zaskarżonej decyzji Dyrektor IAS wiele miejsca poświęcił kwestii tzw. dobrej wiary Spółki co do podmiotowej niezgodności faktur. Tymczasem cała ta kwestia jest dla niniejszej sprawy bezprzedmiotowa, gdyż sprawa dotyczy podatku dochodowego, a nie zharmonizowanego w Unii Europejskiej podatku od wartości dodanej.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1036/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] lutego 2018 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia 2008 r. do stycznia 2009 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz F. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 9.939 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe kwestionowały tryb dokonania przez Spółkę rocznej korekty podatku naliczonego za 2007 r. dokonanej w rozliczeniu za styczeń 2008 r., a odnoszącego się do wydatków związanych ze sprzedażą opodatkowaną, zwolnioną oraz niepodlegającą opodatkowaniu. Zdaniem organów, z uwagi na dyspozycję art. 86 ust. 13 u.p.t.u. w przypadku faktur wystawionych na rzecz Spółki i otrzymanych w 2007 r., Skarżąca miała prawo dokonania korekt deklaracji za poszczególne okresy rozliczeniowe 2007 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. Po upływie tego terminu Spółka nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur w poszczególnych okresach 2007 r. Tym samym nie miała także prawa dokonać rocznej korekty podatku naliczonego za 2007 r., jaka wykazana została w korekcie deklaracji za styczeń 2008 r. złożonej w dniu 31 grudnia 2012 r. Nie zaistniały przy tym podstawy do odstąpienia od zastosowania przepisu art. 86 ust. 13 u.p.t.u., gdyż nie można Skarżącej uznać za „starannego podatnika”. Spółka stała na stanowisku, że w sprawie nie ma zastosowania norma wynikająca z art. 86 ust. 13 u.p.t.u., albowiem nie dokonywała ona korekty deklaracji za poszczególne okresy rozliczeniowe 2007 r., ale złożyła korektę deklaracji VAT-7 za styczeń 2008 r., w której dokonała m.in. rocznej korekty podatku naliczonego za 2007 r. zgodnie z treścią art. 91 ust. 1 u.p.t.u. Korekta deklaracji za styczeń 2008 r. została zaś złożona z zachowaniem terminu, o którym mowa w art. 86 ust. 13 u.p.t.u. Ponadto Skarżąca z najwyższą starannością rozliczała podatek naliczony, uwzględniając stanowisko prezentowane w tym zakresie przez organy podatkowe, które to stanowisko okazało się błędne w świetle uchwały składu siedmiu sędziów NSA z 24 października 2011 r. I FPS 9/10.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznał rację Spółce. Uznał za błędne stanowisko organów podatkowych, że przepis art. 86 ust. 13 u.p.t.u. ma zastosowanie do podatku naliczonego, do którego rozliczenia stosuje się proporcję opartą na strukturze sprzedaży na podstawie art. 90 ust. 2 w zw. z art. 91 ust. 3 u.p.t.u. Zdaniem Sądu, organy podatkowe pominęły także kwestie wynikające z zasad równości, proporcjonalności, prawa do zapłaty podatku w kwocie wynikającej z przepisów prawa oraz ochrony zaufania do państwa i stanowionego prawa. Nie zgodził się też ze stanowiskiem organów w zakresie w jakim stwierdziły, iż Skarżąca przy dokonywaniu rozliczeń podatku VAT działała w sposób niestaranny.