Wygrane sprawy

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 540/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia […] r. nr […] UNP […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za I, II, III i IV kwartał 2014 roku oraz zasądził, od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 4.322 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja naruszała przepisy prawa w sposób powodujący konieczność jej wyeliminowania z porządku prawnego. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była możliwość odliczenia podatku naliczonego wynikającego z zakwestionowanych przez organy faktur wystawionych przez B. sp. z o.o. na rzecz Skarżącego. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie pozwalał jednak na wysnucie wniosku prezentowanego przez organ co do nierzeczywistego charakteru transakcji, jest on przynajmniej przedwczesny. Zasadnicza wadliwość postępowania dowodowego, jakiej dopuściły się organy w tej sprawie, to jednostronna ocena przeprowadzonych dowodów, pomijanie lub bagatelizowanie dowodów przemawiających za przyjęciem, że roboty udokumentowane spornymi fakturami rzeczywiście zostały wykonane przez B. sp. z o.o. WSA stwierdził także, że organy nie przeprowadziły wyczerpującego i rzetelnego postępowania dowodowego w kierunku ustalenia, czy sporne usługi zostały rzeczywiście wykonane. Poza tym sam fakt, że strona skarżąca prowadziła współpracę gospodarczą z kontrahentem, który nie rozliczył podatku wykazanego na fakturach wystawionych na rzecz skarżącej, nie jest równoznaczny z oszustwem podatkowym, czy nadużyciem prawa, wykluczającym prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Podsumowując, należy stwierdzić, że stan faktyczny sprawy nie został dostatecznie wyjaśniony, a wnioski organu przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji albo nie mają dostatecznego odzwierciedlenia w materiale dowodowym albo pozostają z nim w sprzeczności.

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 869/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] lutego 2020 r. nr […] w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wołominie z dnia 9 grudnia 2019 r. nr 1442-SEE.711,1274.2019.1.MS, w przedmiocie umorzenia egzekucji.

Zdaniem Sądu trafna była ocena Skarżącej, że organ I instancji niesłusznie umorzył postępowanie na podstawie art 59 § 2 upea w sytuacji, gdy zaistniały przesłanki obligujące do jego zawieszenia zgodnie z art. 56 § 1 pkt 1) upea.

Wyrokiem z dnia 29 października 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2838/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] października 2019 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2014 r. oraz zasądził na rzecz Skarżącego od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 7.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie WSA stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydane z naruszeniem przepisów postępowania, a w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 o.p., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Poza tym zdaniem Sądu organy nie ustaliły jednoznacznie stanu faktycznego sprawy, ponieważ kwestionując prawo do odliczenia podatku naliczonego ze spornych faktur miały one obowiązek stwierdzić, czy też są to tzw. puste faktury sensu stricte, czyli jedynie sam dokument, któremu w rzeczywistości w ogóle nie towarzyszy transakcja w nim wskazana, czy też jest to taka pusta faktura, której w tle towarzyszy realna transakcja, ale z udziałem innego podmiotu niż wystawca tej faktury (jeden podmiot faktycznie realizuje transakcje, a zupełnie inny podmiot wystawia fakturę mającą rzekomo dokumentować tę transakcję czego świadom jest odbiorca takiej faktury), albo wreszcie faktura wystawiona przez firmanta, a zatem dotycząca w istocie rzeczywistego obrotu towarami lub usługami, ale z zatajeniem wobec osób trzecich (nabywców) prawdziwego podmiotu realizującego tenże obrót.

Wyrokiem z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2858/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] października 2019 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za 2013 i 2014 r. oraz zasądził od organu kwotę 19.028 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie organy podatkowe uznały, że Skarżący zawyżył kwotę podatku naliczonego do odliczenia poprzez ujęcie w rozliczeniu za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. i 2014 r. faktur, które nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych. Zdaniem Sądu stanowisko organów jest jednak nieprawidłowe, Dyrektor IAS w niewystarczającym stopniu bowiem dokonuje oceny dobrej wiary (należytej staranności) Skarżącego, przy dokonywaniu transakcji z poszczególnymi podwykonawcami. Tym bardziej, że usługi zostały wykonane i udokumentowane wystawionymi przez Skarżącego fakturami zatem organ powinien wskazać jakie konkretnie okoliczności przemawiają za tym, że nie dochował on należytej staranności w transakcjach z podwykonawcami. Mając na uwadze powyższe Sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a.

Wyrokiem z dnia 22 września 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 320/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] grudnia 2019 r. nr […] określającą Stronie wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu uzyskanego w 2013 r. z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej kwotę 6.917 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie WSA w Warszawie uznał skargę Strony za zasadną i przychylił się do argumentacji dotyczącej możliwości uznania za wydatki poniesione na cele mieszkaniowe wydatków na budowę podjazdu do garażu znajdującego się w obrębie domu jednorodzinnego.

Sąd wyjaśnił, że pojęcie budowy budynku mieszkalnego należy, interpretować przez pryzmat realizacji przez ten obiekt celu mieszkaniowego. Ten cel nie jest natomiast możliwy do zrealizowania bez infrastruktury towarzyszącej, która znajduje się poza „bryłą budynku”. Wszakże budynek mieszkalny, by nadawał się do normalnego użytkowania, musi być wyposażony w przyłącza gazowe, elektryczne, wodno-kanalizacyjne, utwardzone dojście do drzwi wejściowych, utwardzony podjazd go garażu znajdującego się w obrębie budynku. Wspomniane obiekty nie stanowią budynku w rozumieniu prawa budowlanego, lecz urządzenia budowlane, które zapewniają możliwość użytkowania budynku zgodnie z jego przeznaczeniem. Nielogicznym byłoby jednak stosowanie ulgi podatkowej tylko do budowy samego budynku (art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d i e updof), który, z oczywistych przyczyn, nie mógłby realizować celu mieszkaniowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 updof. Z tych też powodów w ocenie Sądu należało zastosować wykładnię celowościową, która nakazuje interpretować czynność budowy budynku uwzględniając budowę urządzeń budowlanych, zapewniających możliwość użytkowania budynku w sposób zgodny z przeznaczeniem (celem mieszkaniowym).

W konsekwencji zdaniem WSA organy wadliwie uznały, że wydatki na wykonanie podjazdu do garażu nie stanowią wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe, ponieważ w świetle powyższej wykładni są to wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 25 lit. d updof. Zatem, przychód uzyskany przez skarżącą ze sprzedaży lokalu mieszkalnego, w części wydatkowanej na wymienione usługi, korzysta ze zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 131 updof.

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2020 r., sygn. akt lll SA/Wa 2775/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] października 2019 r. nr […], w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za I, II i IV kwartał 2014 r. oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej kwotę 6.917 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

WSA w Warszawie uznał, że zarzuty zgłoszone w skardze zasługują na uwzględnienie. Sąd Administracyjny w wyroku wskazał na liczne uchybienia organów podatkowych w tym przede wszystkim na niedostateczne wyjaśnienie sprawy, stosowanie analogii przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dotyczących m.in. wykonania prac przez podwykonawców, czy bezkrytyczne oparcie się na ustaleniach innych organów. W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, w szczególności art. 121 § 1, art. 122 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 o.p. i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził słusznie, że organ w sposób nieuprawniony próbuje kwestionować prawo Skarżącej spółki do zaliczenia przychodów z faktur wystawionych przez nią oraz prawo do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów z faktur wystawionych przez jej kontrahentów, pomimo, że nie ustalił on w sposób bezsprzeczny, że usługi te nie zostały zrealizowane.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2341/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] sierpnia 2019 r. nr […] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności płatnika i określenia wysokości należności z tytułu podatku od gier za listopad 2017 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz C. sp. z o.o. z siedzibą w W zwrot kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego W. po przeprowadzeniu kontroli podatkowej a następnie postępowania podatkowego orzekł o odpowiedzialności podatkowej C. sp. z o.o z siedzibą w W., jako płatnika podatku od gier za niepobrany podatek od gier z tytułu urządzenia w listopadzie 2017 r. turnieju pokera oraz określił Spółce wysokość należności z tego tytułu. Uzasadniając rozstrzygnięcie wskazał, że Strona podstawę opodatkowania ustaliła jako różnicę sumy kwot: wygranych uzyskanych przez danego gracza we wszystkich rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym oraz wpisowych uiszczonych we wszystkich rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym, niezależnie od tego, czy w danej rozgrywce uczestnik uzyskał wygraną czy jej nie uzyskał. Natomiast według organu podatkowego podstawa opodatkowania podatku od gier stanowi suma różnic kwot wygranych uzyskanych przez danego gracza w poszczególnych rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym oraz wpisowych przeznaczonych na wygraną uiszczonych w dniach rozgrywek, w których uczestnik uzyskał wygraną, w miesiącu rozliczeniowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka, wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. decyzją z dnia […] sierpnia 2019 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpatrzeniu na rozprawie skargi Spółki orzekł, że skarga zasługiwała na uwzględnienie z powodów w niej wskazanych. Sąd podzielił stanowisko Skarżącej, że skoro omawiana gra hazardowa została zdefiniowana w ustawie jako poker rozgrywany w formie turnieju gry, to wyrażenie to należy interpretować w ten sposób, że nie są opodatkowane pojedyncze rezultaty gry w pokera, lecz wynik pokera rozgrywanego w formie turnieju gry. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego, tj. art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. oraz art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h., a naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2342/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia […] sierpnia 2019 r. nr […] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności płatnika i określenia wysokości należności z tytułu podatku od gier za październik 2017 r. Jednocześnie zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz C. sp. z o.o. z siedzibą w W. zwrot kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego W. po przeprowadzeniu kontroli podatkowej a następnie postępowania podatkowego orzekł o odpowiedzialności podatkowej C. sp. z o.o z siedzibą w W., jako płatnika podatku od gier za niepobrany podatek od gier z tytułu urządzenia w październiku 2017 r. turnieju pokera oraz określił Spółce wysokość należności z tego tytułu. Uzasadniając rozstrzygnięcie wskazał, że Strona podstawę opodatkowania ustaliła jako różnicę sumy kwot: wygranych uzyskanych przez danego gracza we wszystkich rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym oraz wpisowych uiszczonych we wszystkich rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym, niezależnie od tego, czy w danej rozgrywce uczestnik uzyskał wygraną czy jej nie uzyskał. Natomiast według organu podatkowego podstawa opodatkowania podatku od gier stanowi suma różnic kwot wygranych uzyskanych przez danego gracza w poszczególnych rozgrywkach w miesiącu rozliczeniowym oraz wpisowych przeznaczonych na wygraną uiszczonych w dniach rozgrywek, w których uczestnik uzyskał wygraną, w miesiącu rozliczeniowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka, wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie, jednakże Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. decyzją z dnia […] sierpnia 2019 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpatrzeniu na rozprawie skargi Spółki orzekł, że skarga zasługiwała na uwzględnienie z powodów w niej wskazanych. Sąd podzielił stanowisko Skarżącej, że skoro omawiana gra hazardowa została zdefiniowana w ustawie jako poker rozgrywany w formie turnieju gry, to wyrażenie to należy interpretować w ten sposób, że nie są opodatkowane pojedyncze rezultaty gry w pokera, lecz wynik pokera rozgrywanego w formie turnieju gry. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego, tj. art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. oraz art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h., a naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.